Lekkoatletyka

Skok w dal – konkurencja lekkoatletyczna, w której zawodnicy wykonują rozbieg, odbijają się z jednej nogi z belki i lądują na piaszczystej części skoczni. Na krawędzi belki znajduje się listwa z plasteliną. Jeśli zawodnik podczas odbicia dotknie butem plasteliny, skok jest nieważny (decyduje ślad na plastelinie). Wynik skoku jest mierzony od linii między plasteliną a belką do ostatniego (najbliższego belce) śladu pozostawionego na piasku pod kątem prostym. Aktualny rekord świata należy do Mike'a Powella 8,95 m, choć Iván Pedroso skoczył 8,96 m, lecz podczas zawodów wystąpiły wątpliwości do pomiaru siły wiatru, zatem tego rezultatu nie można było uznać za rekord świata.

Zwykle podczas zawodów (finałowych) wszyscy zawodnicy wykonują trzy próby, a najlepszych ośmiu jeszcze trzy skoki finałowe. O zwycięstwie decyduje najdłuższa odległość w konkursie. Jeżeli dwóch zawodników uzyska taką samą odległość o pozycji decyduje odległość drugiego najdłuższego skoku każdego z nich.

Historia

Skok w dal uprawiany był już podczas starożytnych igrzysk olimpijskich, gdzie pojawił się w 708 p.n.e. jako druga konkurencja pentatlonu. Zawodnicy skakali z ciężarkami w obu rękach, by uzyskać lepsze wyniki. Rezultaty rywalizacji starożytnych Greków są imponujące, bo np. w 664 p.n.e. Chionis ze Sparty uzyskał 16,66 m. Prawdopodobnie wynik pomiaru obejmuje sumę z trzech prób.

W późniejszym okresie, w starożytnym Rzymie i średniowieczu, ćwiczenia ze skoku w dal wchodziła w skład szkolenia wojskowego. Zawody w skoku w dal były też rozgrywane podczas świąt i uroczystości. W XVIII wieku konkurencja ta była promowana przez twórców nowych systemów wychowania fizycznego. Od końca XIX wieku skok w dal pojawia się w programie lekkoatletycznych zawodów sportowych organizowanych wówczas w Wielkiej Brytanii. Zawodnicy ciągle jeszcze skakali z ciężarkami, uzyskując odległości 8–9 m. Skok w dal był jedną z ośmiu konkurencji, jakie rozgrywano podczas zawodów lekkoatletycznych między uniwersytetami w Oksfordzie i Cambridge, uznawanych za początek współczesnej lekkoatletyki.

Skok w dal rozgrywany jest na Igrzyskach Olimpijskich od 1896 dla mężczyzn i od 1948 dla kobiet, na mistrzostwach Europy: od 1934 dla mężczyzn i od 1938 dla kobiet. W programie mistrzostw Polski skok w dal pojawił się już w 1920 dla mężczyzn i 1922 dla kobiet. Do najlepszych polskich specjalistek tej konkurencji należały: Stanisława Walasiewicz, Elżbieta Krzesińska, Maria Kusion-Bibro, Irena Szewińska, Mirosława Sarna, Anna Włodarczyk, Agata Karczmarek, Jolanta Bartczak. W dorobku Polek są trzy medale olimpijskie, w tym złoto E. Krzesińskiej (Melbourne 1956), dwa tytuły mistrzyni Europy i kilka rekordów świata. Lista sukcesów wśród mężczyzn nie jest tak imponująca. Wyróżniali się: Edward Adamczyk, Zbigniew Iwański, Henryk Grabowski, Kazimierz Kropidłowski, Józef Szmidt, Andrzej Stalmach, Waldemar Stępień, Jan Kobuszewski, Stanisław Szudrowicz, Grzegorz Cybulski, Marek Chludziński, Stanisław Jaskułka, Andrzej Klimaszewski.